Kruis

Van mijn vriendinnen weet ik wel of er problemen zijn, wat de problemen zijn, of ze verdriet, aandoeningen, ziektes of syndromen hebben. Ze praten er met mij over en ik praat over de mijne met hen. Van kennissen is dat minder bekend en van bekenden al helemaal niet. Daar praat je niet over.

Ik ben nu ruim een half jaar actief in Blogland. En al een paar jaar als lezer. Het valt mij op dat er veel meer over problemen e.d. gepraat wordt dan irl. Laat ik voorop stellen dat ik dat prettig vind. Ik doe er zelf ook aan mee. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik Asperger heb. Ik heb het ook wel eens over lichamelijke aandoeningen gehad.

In Blogland lees ik over volslagen onbekenden. Over hun problemen, verdriet, aandoeningen, ziektes of syndromen. En andersom. Ik vind het mooi dat het kan. Dat je vrij kunt praten over bovenstaande zaken. Het leven is niet alleen maar vrolijk en blij. Natuurlijk, er zijn genoeg mensen die gedurende heel lange tijd geen enkele tegenslag in het leven te verduren krijgen. Dat is mooi voor diegenen, maar er zijn ook meer dan genoeg mensen die wel te kampen hebben met tegenslagen. En dan gaat het niet om één keer een tegenslag maar sommigen hebben de ene tegenslag na de andere.

Ik vind het heel mooi dat ze het hier kunnen uiten.  Het gaat er niet om of je alleen maar met grote problemen te maken hebt. Ook kleine problemen e.d. kunnen ingrijpend zijn. En waar de een een groot probleem of iets dergelijks bij wijze van spreken fluitend ondergaat, daar kan voor een ander een schijnbaar kleiner probleem een grote berg zijn.
Er zijn geen wedstrijdjes in problemen, ziektes, verdriet. Als je nog nooit in een ziekenhuis gelegen hebt en je moet ineens op je zeventigste naar het ziekenhuis, dan kan dat bij diegene een veel grotere impact hebben dan bij iemand die al tien keer onder het mes geweest is en op zijn zeventigste opnieuw geopereerd moet gaan worden.

Daarom vind ik het zo mooi dat ik, maar ook anderen het hier kunnen delen. Niet alleen het heden, maar ook het verleden. Je schrijft een stukje, je publiceert iets en dan is het maar afwachten welke reacties je erop krijgt. Meestal zijn de reacties positief, alhoewel, wat voor de ene schrijver een positieve reactie is, kan voor de andere schrijver misschien een negatieve reactie zijn, waarop hij/zij nu net niet zit te wachten.

Wat ikzelf een hele vervelende reactie vind, is als iemand zegt dat we allemaal wel eens iets hebben. Ik denk niet dat iemand daar iets aan heeft. De schrijver vindt zijn probleem op dat moment uniek. Natuurlijk kun je wel praten over je eigen ervaring en hoe jij ermee omgegaan bent.
Helemaal erg vind ik het als iemand reageert met: O, dat heb ik ook wel eens, of O, daar heb ik ook wel eens last van. Ik vind dat een ontkennen van het probleem dat die ander heeft. Bijvoorbeeld: Ik kan niet tegen geluiden, daarvan word ik angstig en raak ik in paniek. Als een reageerder dan schrijft: Ik heb ook wel eens last van harde geluiden, dan denk ik: Het gaat me niet om hárd, het gaat om álle geluiden.
Gelukkig heb ik zelf nooit zulke reacties gehad maar ik lees het wel bij andere bloggers.

In het echte leven denk je dat veel mensen een schijnbaar zorgeloos leven hebben. In Blogland zijn mij de ogen opengegaan en heb ik geleerd dat er veel meer speelt dan alleen maar de gelukkige persoon uit te hangen. Ieder huisje heeft zijn kruisje.